بعد از آن ديوانگي ها اي دريغ باورم نايد كه عاقل گشته ام
گوئيا او مرده در من كاين چنين خسته و خاموش و باطل گشته ام
هر دم از آيينه مي پرسم ملول چيستم ،ديگر به چشمت چيستم
ليك در آيينه مي بينم كه واي سايه اي هم از آنچه بودم نيستم
آري باورم نمي شود آن همه شور وحال ، آن همه سرزندگي ، آن همه ميل به طلوع فردا و انتظار
اكنون در وجودم خاموش گشته . ديگر نقش قالي و گل و بلبل و التهاب پنجره و بي قراري نور اميد
در من شوري نمي آفرينند.........
چه شد كه به يكباره كاخ تمام روياها فرو ريخت؟
اي دريغ!من مالك همه چيزم به ظاهر و انگار از همه فقير ترم در باطن......
نه دلي ، نه انتظاري ، نه شوق پروازي ، نه روييدن احساس.......
حتي اشك نيز ديگر با من غريبه گشته و ديگر تسكين نمي بخشد مرا ، زيرا كه ديگر دردي نيست
و چه بد دردي است بي دردي، فارغ از انديشه ي درد........
چه حس بديست بي درد زيستن ، هيچ ميلي در انسان نمي آفريند همه چيز برايت يكنواخت مي شود
به رنگ عادت.....
كاش عادت مي كرديم كه به هيچ چيز عادت نكنيم،........
خدايا به كدامين صفت تو را بخوانم كه گره از اين درد بگشايي؟
شايد اين تاوان برايم لازم بود اما من در اين تاوان جواني و عمر و تكاپوي خويش را عرضه كردم
و تقاضا چه كم بود.........
شبي مرا گفتي شب باش، شب ، شب گشتم به اميدي كه تو فانوس نظر گاه شب من باشي.
چه زود همه چيز براي من تمام شد ، نوشته هايم را بوي نا اميدي پر كرده، در ذهنم هيچ نوري
سوسو نمي زند اما وجودم لبريز از ترنم اميد است
اميد به رحمتي كه پشت پردهي حكمت پنهان گشته و مرا زنده مي دارد
مرا اميد وصل تو زنده مي دارد وگرنه هر دم از هجر توست بيم هلاك
همه بغضشون گرفته چرا بارون نمياد!؟