زمزمه های عاشقانه

همه بغضشون گرفته چرا بارون نمياد!؟

ليلي مرد از غم دوري چرا مجنون نمياد!؟

روي ماهش کجا پنهون شده رفته کجا!؟

چرا از اونور ابرا ديگه بيرون نمياد!؟

نيتت رو واسه فال قهوه کردم ولي حيف

عکس اون چشماي قشنگ توي فنجون نمياد

من و کشتي تو با اين خنجر دوريت عجبه

چرا از اين دله ديونه يه کم خون نمياد!؟

مگه تو بيخبري موم رو پريشون ميکنم

دل تو واسه مويه پريشون نمياد

دل تو ازبس سفيد و لطيفه مثل برف

از خجالت تو برفي تو زمستون نمياد

تو دلم فقط يه بار مهموني بود تو اومدي

درا رو بستم از اون وقت ديگه مهمون نمياد

صدايه بارون قشنگه به شيشه که ميخوره

اما با غم نجيب روي ناودون نمياد

دو سه بار واسط نوشتم مثه آيينه ميموني

تو يه بار جواب ندادي چرا شمعدون نمياد

عمريه اسيرتم اسير اون چشماي ناز

يه ملاقاتي واسم يه بار تو زندون نمياد

نميگه کسي واسه مرمتش فکري کنيم

هيچکسي سراغ اين کلبه ويرون نمياد

زندگي بزيه شطرنج و من منتظرم

طرف مقابلم ولي به ميدون نمياد

گاهي وقتها اينقدر آب و هوام ابري ميشه

که قد اشکاي من از رود کارون نمياد

گاهي وقتا با خودم ميگم شاي ميخواد ذوق بکنم

اما معلومه نخواد بياد که پنهون نمياد

اونکه براي ديدنش ستاره ميچيني اهل نازه

پس با يه خواهش آسون نمياد

تو نامه آخري کلي دليل اورده بود

مثلا چون تشنه اند ياسايه تو گلدون نمياد  

لااقل کاش راستشو براي من نوشته بود

کاش واسم نوشته بود به خاطر اون نمیاد


         _______________



ای نگاهت نخی از مخمل و از ابریشم

چندوقت است که هرشب به تومی اندیشم

به توآری به تو یعنی به همان منظردور،

به همان سبز صمیمی،به همان باغ بلور

به همان سایه،همان وهم،همان تصویری

که سراغش زغزلهای خودم میگیری ؛

به تبسم،به تکلف،به دل آرایی تو

به خموشی،به تماشا،به شکیبایی تو

به نفسهای تودرسایه سنگین سکوت،

به سخنهای توبالهجه شیرین سکوت،

به همان زل زدن ازفاصله دوربه هم

یعنی آن شیوه فهماندن منظوربه هم

شبحی چندشب است آفت جانم شده است

اول اسم کسی وردزبانم شده است،

درمن انگار کسی درپی انکارمن است،

یک نفرمثل خودم عاشق دیدارمن است،

یک نفر ساده،چنان ساده که از سادگیش

میشود یک شبه پی برد به دلداد گی اش

یک نفر سبز ، چنان سبز ، که از سرسبزیش

میتوان پل زد از احساس خدا تا دل خویش ،

رعشه ای چند شب است آفت جانم شده است

اول اسم کسی ورد زبانم شده است ...

آی بی رنگ تر از آینه یک لحظه بایست ؛

راستی این شبح هر شبه تصویر تو نیست؟!

اگر این حادثه هر شبه تصویر تو نیست ؛

پس چرا رنگ تو با آینه این قدر یکی است؟!

حتم دارم که تویی آن شبح آینه پوش .

عاشقی جرم قشنگی است به انکار مکوش

آری آن سایه که شب آفت جانم شده بود،

آن الفبا که همه ورد زبانم شده بود ...

اینک از پشت دل آینه پیدا شده است ،

و تماشاگه این خیل تماشا شده است؛

آن الفبای دبستانی دلخواه تویی ...

عشق من آن شبح شاد شبانگاه تویی



  ×××××××××××


تو رفتی رد پایت در دلم ماند


شکوه خنده هایت در دلم ماند

دلم را با سحر خوش کرده بودم

غروب ماجرایت در دلم ماند

شریک درد هایم بودی اما

غم بی انتهایت در دلم ماند

هزار و یک شبم چون باد بگذشت

طنین قصه هایت در دلم ماند

سپردی سر نوشتم را به پاییز

بهار با صفایت در دلم ماند

علی رغم سکوت ساده من

سفر کردی صدایت در دلم ماند

و حالا مثل یک رویای برفی

تو رفتی رد پایت در دلم ماند



    _______________


نام من عشق است ایا

می شناسیدم؟


زخمی ام زخمی سرا پا

می شناسیدم؟


با شما طی کرده ام راه درازی را

خسته هستم خسته ایامی شناسیدم؟


راه شش صد ساله ای از دفتر حافظ

تا غزل های شما ایا می شناسیدم؟


این زمانم گر چه ابره تیره پوشیدست

من همان خورشیدم اما می شناسیدم؟


پای رهوارش شکسته سنگلاخ دهر

اینک این افتاده از پا رامی شناسیدم؟


می شناسند چشم هایم چهرهاتان را

همچنانی که شما ها می شناسیدم؟


این چنین بیگانه از من رو مگردانید

در مبندیدم به حاشا می شناسیدم؟


من همان دریایتان ای رهروان عشق

رود های روح دریا می شناسیدم؟

اصل من بودم   بهانه بود فرعی بود

عشق قیس و حسن لیلا می شناسیدم؟


در کفه فرهاد تیغه من نهادم من

من بریدم بیستون را می شناسیدم؟


مسخ کرده چهره ام را گر چه این ایام

با همین دیدار حتی می شناسیدم؟


من همانم اشنای سال های دور

رفته ام از یادتان  یا می شناسیدم؟