اگر چه دوري از اينجا،تو يعني اوج زيبايي
كنارم هستي و هر شب به خوابم باز مي آيي
اگر هرگز نمي خوابند دو چشم سرخ نمناكم
اگر در فكر چشمانت،شكسته قلب بي باكم
ولي يادم نخواهد رفت،كه ياد تو هنوز اينجاست
ميان سايه روشن ها،دل شيداي من تنهاست
نبايد زود مي رفتي و تنها كوچ مي كردي
فكر تنهايي اين قلب مرا هيچ مكن
روي پيشاني من چيزي نيست
غير يك قصه ي پر از بي كسي و تنهايي
تو از شهرم سفر كردي
نگاهت برق طوفان بود
و من افسوس مي خوردم
شيار گونه هايم را
گل اشكم نوازش داد
و من از تو جدا ماندم
ولي اي كاش مي مردم
گر چه مي دانم كه عمري در غريبي زيستم
مثل رودی بستر این خاک را طی کرده ام
تا بفهمم عاقبت، در جستجوی چیستم
در عبور از لحظه ها بر روي پاي اشتياق
لب شكست از خشكي اما همچنان مي ايستم
دست هايت برگ هاي سبز عمرم را ربود
گر چه اينجا هستم اما در حقيقت نيستم
اي مه شب هاي تار ياريم كن
تا بدانم سايه گمگشته اي از كيستم
دلم از نرگس بيمار تو بيمار تر است
چاره كن درد كسي كز همه ناچار تر است
من بدين طالع بر گشته چه خواهم كردن
كه ز مزگان سياه تو نگون سار تر است
گر تو اش وعده ديدار ندادي امشب
پس چرا ديده من از همه بيدار تر است
هر گرفتار كه در بند تو مي نالد زار
مي برد حسرت صيدي كه گرفتار تر است
عقل پرسيد كه دشوار تر از مردن چيست
عشق فرمود فراق از همه دشوار تر است
شنيدي كه دلم گفت بمان ،ايست ، نرو
به خدا وقت خداحافظي نيست ، نرو
نكند فكر كني در دل من مهر تو نيست
گوش كن نبض دلم زمزمه اش چيست،نرو
صبر كن،عشق زمين گير شود بعد برو
يا دل از ديدن تو سير شود بعد برو
اي كبوتر به كجا قدر دگر تاب بيار
آسمان پاي پرت پير شود بعد برو
تو اگر كوچ كني بغض دلم مي شكند
صبر كن گريه به زنجير شود بعد برو
وحشت از غصه كه نه،ترسم از خاتمه هاست
ترس بيهوده ندارم،صحبت از خاطره هاست
صحبت از كشتن ناخواسته ي عاطفه هاست
كوله باري پر از هيچ،كه بر شانه ي ماست
گله از دست كسي نيست،مقصر دل ديوانه ي ماست
به سراغ من اگر می آیی ...
دگر آسوده بیــــــا ...
چند وقتی ست که فولاد شده ...
چینی نازک تنهائی من.....
مي دونست گريه م مي گيره ولي رفت
مي دونست تنهايي سخته مي دونست
مي تونست باهام باهام بمونه نتونست
مي دونست دلم شكسته ولي رفت
غم اون تو دل نشسته ولي رفت
ضربه ات كاري بود
و چه زيبا به من وسادگي ام خنديدي
دل من سخت شكست
به تو دادم عشقي پاك
كه پر از ياد تو بود
و به يك قلب يتيم
كه خيالم مي گفت
تا ابد مال تو بود
تو برو
و برو تا راحت تر
تكه هاي دل خود را سر هم بند زنم
پر از احساس موسيقي،شبيه لحن سوسن بود
رديف آرزوهايش كمي تا قسمتي ابري
نگاه ساده اش اما،هميشه صاف و روشن بود
حريم پاك مريم را به كركس ها نمي بخشيد
برايش ناز سنجاقك،هميشه سهم لادن بود
به زخم گل نمي خنديد،مهتابي تر از شب بود
هميشه بود و مي آمد ،ولي از جنس رفتن بود
شبي در شعر من گم شد،كسي كه با غزل آمد
همان ياري كه دنيايش،شروعي تازه در من بود
شبي در عالم مستي،نشستم گريه ها كردم
براي اين دل خسته ي عشقم،شبي تا صبح دعا كردم
دعا كردم كه مهرش برود از دل من
ولي آهسته مي گفتم ،خدايا اشتباه كردم
همه بغضشون گرفته چرا بارون نمياد!؟